Project Description

Αλεξία Ξαφοπούλου

Cloud in the Room

Ο τίτλος της έκθεσης ερμηνεύεται τόσο κυριολεκτικά, αλλά και μεταφορικά καθώς αυτός αναφέρεται στην αγγλική φράση Elephant in the Room (Ελέφαντας στο Δωμάτιο) που χρησιμοποιείται όταν αποφεύγεται η συζήτηση ενός θέματος που βρίσκεται ενώπιόν μας.Για την Ξαφοπούλου, το θέμα είναι η ίδια η ζωγραφική.

Μέσα από τη δουλειά αυτή, και μέσα από τα στοιχεία της επιφάνειας και της μεταμόρφωσης που φέρει το σύννεφο, η Αλεξία Ξαφοπούλου μελετά το ρόλο της ζωγραφικής και αποτελεί ένα σχόλιο και μια υπενθύμιση πάνω στο ίδιο το μέσο και στα υλικά του, όπως το χρώμα, το ύφασμα και η κλωστή ανάμεσα σε άλλα.

Σημαντικό στοιχείο αυτής της ενότητας αποτελεί και μία διαφορετική ανάγνωση της θεματικής. Σήμερα που η επικαιρότητα θέτει την έννοια των γεωγραφικών συνόρων σε πρώτο πλάνο, η Αλεξία Ξαφοπούλου σημειολογικά αλλά και σε αντίστιξη επιλέγει τη θεματική του συννέφου, ενός στοιχείου με έντονο το στοιχείο της μετάβασης σε έναν κοινό ουρανό.

 

Σύντομο Βιογραφικό

H Αλεξία Ξαφοπούλου, εικαστικός, ζει και εργάζεται στη Θεσσαλονίκη. Αποφοίτησε με άριστα από το Τμήμα Εικαστικών & Εφαρμοσμένων Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και συνέχισε με μεταπτυχιακές σπουδές Μaster of Fine Arts  στο Central Saint Martin’s College of Art & Design στο Λονδίνο. Έχει πραγματοποιήσει 5 ατομικές εκθέσεις και έχει συμμετάσχει σε περισσότερες από 40 ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Έχει αποσπάσει, βραβεία, επαίνους και αναθέσεις παραγωγής έργων από  δημόσιους και ιδιωτικούς φορείς, όπως το Μουσείο Φρυσίρα-Αθήνα, η Biennale του  Πεκίνου κ.α. Από τον Απρίλιο του 2015 έχει αναλάβει τη διεύθυνση της Δημοτικής Πινακοθήκης Θεσσαλονίκης.

 

Μικρό σχόλιο για την ενότητα ζωγραφικών έργων της Αλεξίας Ξαφοπούλου Cloud in the room

CLOUD:   Cirrus – Cumulus -Nimbus -Stratus….. etc.

        (αλληγορική αφήγηση λογικής και αισθήματος)

Μια σειρά μικρών τελάρων (40Χ30 cm) με λευκά, γκρίζα και μαύρα “σύννεφα” πάνω σε ανοιχτό μπλε ή γκρίζο φόντο με κάποιες αριθμητικές, γεωμετρικές και λεκτικές σημάνσεις και δύο  τελάρα στις ίδιες διαστάσεις, όπου στο ένα μαύρη κλωστή κεντάει επαναληπτικούς ρυθμούς σε μαύρο φόντο και στο άλλο έχει ενσωματωθεί σαν ζωγραφικό υπόστρωμα, αλλά και ζωγραφική ύλη, φύλλο καρμπόν. Ένα bleu/black τετράγωνο τελάρο (120Χ120 cm  ), στο οποίο με λίγο επιμελημένη παρατήρηση ανακαλύπτεις μία από ψηλά χαρτογραφία της Ελλάδας, σχεδόν μαύρο στο μαύρο και αυτή κι ακόμη ένα καθαρά χειρονομιακό ζωγραφικό έργο (140Χ200 cm  ), με γραμμικές επαναλήψεις αποχρώσεων του μπλε, του γκρίζου και του λευκού, σαν ριπές προς ποικίλες κατευθύνσεις που δημιουργούν τάσεις για πυκνώματα και αραιώματα.

Θα έλεγα πως αυτό το σύνολο της ζωγραφικής εμπειρίας και πρακτικής της Αλεξίας Ξαφοπούλου αποτελεί μία ολοκληρωμένη ενότητα που αφηγείται, αντλώντας από διαφορετικές και παράταιρες πηγές, την ίδια τη ζωγραφική τελετουργία, ως αντίληψη και δημιουργία στο χώρο της ψευδαίσθησης και της γκρίζας περιοχής. Γιατί είναι εύκολο να αισθανθεί  κανείς πως ό,τι διαδραματίζεται πάνω στα τελάρα της παράγει εκείνο  που διαμορφώνει  η σκέψη της και όχι αυτό που βλέπουν τα μάτια της.

Από το σύννεφο, ως άπειρη αναπαράσταση πειραματισμού και δοκιμασίας, έως τη ζωγραφικά χαρτογραφημένη Ελλάδα, ως σκιώδη πρόκληση κι ένα παιχνίδι παραπλάνησης, αλλά και με τις χειρονομιακές δονήσεις που αναζητούν να αγγίξουν ασταθεροποίητες μορφές παράστασης, επιδιώκεται να αποτυπωθεί το άπιαστο και ασυνόρευτο, μια διεύρυνση δηλαδή της αισθητηριακής και αισθητικής όρασης και αντίληψης.

Αναγωγημένη εμβάθυνση σε καθαρά προσωπικά βιώματα; Συνθηκολόγηση με το κάθε φορά τυχαίο; Υποκειμενοποίηση από πεποίθηση των όποιων  θεμάτων, αφετηριών ή αφορμών χάριν της ζωγραφικής διαδικασίας και πράξης; Ή μήπως, διαδρομές και περιπέτειες του “λευκού”, όπως  και του πλήρως αντίθετου του, που το καθένα τους μπορεί να λειτουργήσει ως βαθύτερο αρχετυπικό υπόβαθρο για τη νερένια ή μάλλον τη ρευστή και ακατανόητη καταγωγική συνθήκη;  Καταγράφοντας όλες αυτές τις διερωτήσεις μου άρχισε να μου γίνεται πιο σαφές πως όλα τα παραπάνω συνδυασμένα κάνουν νόημα για αυτή την ενότητα ζωγραφικών έργων της Αλεξίας Ξαφοπούλου,  χωρίς βέβαια να παραλείψω και μία καταφατική κρίση, πως αυτά τα έργα της αποτελούν αναμφίβολα μία ομολογία για τις επίσημες και ανεπίσημες γεωγραφίες των ανθρώπινων ορίων, καθώς και για την ανάγκη αφήγησης γύρω από τους συνδετικούς κρίκους της ψυχής του κόσμου.

Θάλεια Στεφανίδου, Θεσσαλονίκη, Αύγουστος 2017